Η Amazon θέλει να γυρίσει το “Fallout” σε ταινία. Μετά από αποτυχίες όπως το “Rings of Power”, αυτό ακούγεται σαν απειλή. Παραδόξως, όμως, στην πραγματικότητα τα καταφέρνει – κατά κάποιο τρόπο.
Το “Fallout” είναι δύσκολο υλικό. Στον μετα-αποκαλυπτικό κόσμο της σειράς βιντεοπαιχνιδιών, η καταστροφή και η δυστυχία του πυρηνικού παγκόσμιου πολέμου συναντούν την αισιοδοξία και το κέφι των δεκαετιών του ’50 και του ’60. Ο τρόμος και η αχαλίνωτη κτηνωδία αναμειγνύονται με ένα καυστικό μαύρο χιούμορ που έχει αποκτήσει σε αυτά τα παιχνίδια μια μεγάλη βάση οπαδών. Τώρα η Amazon θέλει να επαναλάβει αυτή την επιτυχία με μια σειρά streaming. Μπορεί να τα καταφέρει;
Το στούντιο ανάπτυξης Bethesda, το οποίο αγόρασε την άδεια χρήσης του “Fallout” τη δεκαετία του 2000 και σημείωσε τεράστια επιτυχία με το “Fallout” 3 το 2008, είχε ήδη προβλήματα να βρει τον σωστό τόνο με το “Fallout” τα τελευταία χρόνια. Το “Fallout” 4, που κυκλοφόρησε το 2015, ήταν μέτριο με πολλούς οπαδούς, ενώ το πιο πρόσφατο “Fallout” 76 μπορεί να θεωρηθεί ακόμη και αποτυχία, όταν κυκλοφόρησε πριν από πέντε και πλέον χρόνια. Ωστόσο, το σκηνικό των παιχνιδιών “Fallout” είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Η σειρά έχει τις πολιτιστικές της ρίζες στη λογοτεχνία της δεκαετίας του ’60 και του ’70, όταν η απειλή του πυρηνικού πολέμου ήταν πανταχού παρούσα. Σήμερα, η απειλή αυτή είναι και πάλι πανταχού παρούσα. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι αυτή είναι ακριβώς η κατάλληλη στιγμή για μια τηλεοπτική σειρά “Fallout”. Εξάλλου, οι άνθρωποι καταπολεμούν τέτοιους υπαρξιακούς φόβους με την τέχνη, και κυρίως με το μαύρο χιούμορ, από αμνημονεύτων χρόνων.
Ομολογουμένως, οι πιθανότητες για τα κινηματογραφικά στούντιο της Amazon δεν είναι καλές. Η τελευταία προσπάθεια να μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη υλικό που αγαπήθηκε από πολλούς θαυμαστές, η σειρά του Τόλκιν “Δαχτυλίδια της Δύναμης”, κατέληξε σε καταστροφή – η σειρά απορρίφθηκε από την πλειοψηφία του κοινού. Ειδικά καθώς οι κινηματογραφικές μεταφορές βιντεοπαιχνιδιών σπάνια πετυχαίνουν. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο εκπλαγήκαμε που τα τέσσερα πρώτα από τα οκτώ επεισόδια της σειράς που μας διέθεσε το Amazon πριν από την κυκλοφορία της δεν είναι εντελώς απαίσια. Η αρχή της σειράς “Fallout” της Amazon είναι, παραδόξως, στην πραγματικότητα αρκετά καλή.
Οι σεναριογράφοι έχουν δώσει στον κύριο χαρακτήρα, τη Lucy MacLean από το Vault 33, μια ιστορία και ένα τόξο που είναι πολύ ενδιαφέρον και θα μπορούσε να λειτουργήσει μόνο με μια γυναίκα πρωταγωνίστρια. Η προϊστορία της Lucy στο Vault 33 και η μεταμόρφωσή της από ανίδεη κάτοικο του Vault σε κάποιον που μπορεί να επιβιώσει στην Έρημο είναι το κορυφαίο σημείο των πρώτων τεσσάρων επεισοδίων της σειράς. Η Ella Purnell παίζει αυτόν τον ρόλο με υπεροχή ανά πάσα στιγμή: Από τη γλώσσα του σώματός της, μέχρι τον χαρούμενο ενθουσιασμό με τον οποίο αποδίδει πειστικά ακόμα και τις πιο παράλογες ατάκες, μέχρι την προφορά της, που δεν θα περίμενε κανείς ποτέ ότι έχει μεγαλώσει στο Λονδίνο, όλα είναι τέλεια.
Την Purnell ξεπερνάει μόνο ο Walton Goggins (γνωστός από το “Sons of Anarchy” και το “Django Unchained”), ο οποίος επίσης κάνει εξαιρετική δουλειά σε αυτή τη σειρά. Στο “Fallout”, ο Goggins υποδύεται ένα ghoul, εκείνους τους επιζώντες του πυρηνικού ολοκαυτώματος που έχουν ακτινοβοληθεί έτσι ώστε να ζουν πλέον σχεδόν για πάντα και να έχουν ανοσία στη ραδιενέργεια. Επειδή μοιάζουν με ζόμπι και τελικά μεταλλάσσονται από ομιλούντα, σκεπτόμενα πλάσματα σε αιμοβόρα τέρατα, τα ghouls φοβούνται και περιφρονούνται από όλους τους υπόλοιπους κατοίκους της Wasteland. Ο χαρακτήρας του Γκόγκιν αποτελεί τον απαραίτητο αντίποδα στην αφελή αθώα Λούσι, η οποία μεγάλωσε σε ένα τεράστιο πυρηνικό καταφύγιο και δεν έχει δει ποτέ τον πραγματικό κόσμο. Από την αρχή, στους ώμους του Goggin φορτώνεται το διόλου ευκαταφρόνητο έργο να κάνει τον θεατή να συνειδητοποιήσει πόσο βάναυσα και απάνθρωπα είναι τα πράγματα στην πραγματικότητα στην επιφάνεια.
Ο Aaron Clifton Moten ενσαρκώνει τον τρίτο κεντρικό χαρακτήρα της σειράς: τον Maximus, έναν μυημένο στην Αδελφότητα του Ατσαλιού, ο οποίος έρχεται στην πρώτη του αποστολή με ανορθόδοξο τρόπο και στη συνέχεια έρχεται στην κατοχή του δικού του Power Armour. Η ανάπτυξη του χαρακτήρα του μοιάζει λίγο βιαστική- οι σεναριογράφοι τον επισπεύδουν λίγο παραπάνω στο κέντρο της πλοκής. Αυτό που δυστυχώς επίσης αποσπά την προσοχή από την αφήγηση του Maximus είναι ο καλύτερός του φίλος Dane – ένας μη δυαδικός μυημένος της Αδελφότητας του Ατσαλιού, τον οποίο υποδύεται η Xelia Mendes-Jones, η οποία δεν είναι ενσωματωμένη στον κόσμο του “Fallout” με πολύ πιστευτό τρόπο.
Το αδύνατο σημείο της σειράς έγκειται στον τρόπο με τον οποίο δομήθηκε η πλοκή. Ακόμα και το πρώτο επεισόδιο έχει αρκετά σαφή κενά στην πλοκή. Κεντρικά σημεία της πλοκής δεν βγάζουν νόημα με τον τρόπο που παρουσιάζονται. Αυτό μπορεί να μην γίνει αντιληπτό την πρώτη φορά που θα το παρακολουθήσετε, αλλά οι οπαδοί του “Fallout” που έχουν εκπαιδευτεί να εντοπίζουν μυστικά μέσω των αποστολών στα παιχνίδια δεν θα μπορέσουν να αποφύγουν να ανακαλύψουν προβληματικές λεπτομέρειες το αργότερο τη δεύτερη φορά. Στο δεύτερο επεισόδιο, οι αδυναμίες της σειράς γίνονται ακόμη πιο εμφανείς όταν όλοι οι βασικοί χαρακτήρες από διαφορετικά μέρη της Wasteland ξαφνικά συναντιούνται σχεδόν αταλάντευτα – χωρίς να υπάρχει μια αξιόπιστη εξήγηση για το πώς και γιατί πρέπει να συμβεί αυτό.
Δεν εξηγείται με αρκετή σαφήνεια στον θεατή – και συχνά καθόλου – πού βρίσκεται σήμερα ποιος χαρακτήρας και πώς αυτή η τοποθεσία σχετίζεται γεωγραφικά με τις τοποθεσίες που έχουμε δει μέχρι τώρα. Το θησαυροφυλάκιο από το οποίο φεύγει η Λούσι βρίσκεται στην Καλιφόρνια; Όταν μας συστήνεται ο Μάξιμος, αναφέρεται η Κοινοπολιτεία (η οποία βρίσκεται στη Μασαχουσέτη). Πετάει σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες με το Vertibird της Αδελφότητας ή δεν είχε καθόλου σταθμεύσει στην Κοινοπολιτεία; Το γκουλ επίσης δεν φαίνεται να βρίσκεται στην Καλιφόρνια στην αρχή της σειράς, αλλά στη συνέχεια εμφανίζεται εκεί αρκετά γρήγορα. Ως θεατής αυτής της σειράς, απλά δεν καταλαβαίνεις ποιο μέρος βρίσκεται πού και μπορείς να προσανατολιστείς μόνο σε μερικά σημεία, όπως τα απομεινάρια του αεροδρομίου LAX στα ερείπια του Λος Άντζελες. Αυτό σε κάνει να αποπροσανατολίζεσαι και στερεί από την ιστορία μεγάλο μέρος του ψευδορεαλισμού που χρειάζεται για να σε κάνει να συμπαθήσεις τους χαρακτήρες.
